DEPREM, O ANA DOKUNMAK
Bedrettin KELEŞTİMUR
06 Şubat 2023 tarihinde, ‘asrın felaketiyle…’ milletçe büyük acılar yaşadık.
Elbette ki, “O ana dokunmak…” yürek ister. O tarifsiz acıları içinize çekmek ne mümkün?
Nesrin bittiği yerde, ‘edebiyle, adabıyla, irfanıyla, ihlasıyla şiir başlar’
“Keder Düştü…” şiirimizde, ‘o ana dokunmak istedik’
“Uykuların üstüne keder düştü!
Gözler bir büyük kâbusa açıldı
Akıllara gizemli soru düştü
Yandı yürekler kâbusa açıldı
Kar düştü, hey gidi vatan üşüdü!
Omuzlarda bin bir keder taşındı
Ağla matem et yanan yüreklere
Nereye dönsem makber, canlar düştü!”
31 Mart 2024 tarihinde, ‘yerel seçimler…’ yapılacak. Bizler diyoruz ki, ‘acılara gömülen deprem bölgesinde…’ daha dikkatli, daha duyarlı, daha itinalı olalım.
“Günü Değil…” şiirimizde şöyle diyoruz;
“Gün, acıları, yaraları sarma…
Hamaset, dedikodu günü değil
Gün, elimizi taşın altına koyma…
Yüreksizlere meydan günü değildir
Bugünden güzel yarınları görme
Zamanı, zayi eme günü değildir.”
Gün, ‘siyasetin ötesinde bir ve beraber olma günü’
“Gün birlikte, hayra uzanma günü
Vakarla birlikte, arlanma günü
Halden hale zorlu bir imtihanda;
Sabırla ey can, durulanma günü
Korku, endişe dağları sarmış
"Güvendiğim dağlara kar mı yağmış"
Kızıl bir kıyamet ufkuma varmış
Sabırla ey gönül, derlenme günü”
Geliniz 85 milyon insanımızla birlikte, ‘derlenip toparlanalım’
İnsanımız bu günlerde, ‘yüksek bir moral, güven istiyor…’
“Güven” başlığını taşıdığımız şiirimizde şöyle diyoruz;
“Güven, uhrevi bir tılsımı taşır
Gönül gözüyle bakarsan görürsün!
Hangi renk, hangi ışıkla ulaşır?
Marifetle dokunursan görürsün!
İster sözünü Kaf Dağı’ndan aşır,
Süzülmüş bir bulut gibi görürsün
Niyetinle yüzün düşer aynaya…”
Bu memleket insanı ne Erzincan Depremini, ne Marmara Depremini ve ne de “06 Şubat 2023 Kahramanmaraş Depremini…” o derin yarayı/ o yaranın feryadını nesilden nesillere taşıyacak!
“Kızıl kıyamete uyanmak ne zor
İnsanım, ‘asrın felaketi’ diyor
İçimde kanayan yangın sönmez ki
Yüreğimde her an depreşen dert zor
Erzincan’dır, Marmara’dır, Maraş’tır
Zihnimde sorular yumağını sor
Gel, aynı vebalin günahını sor!”
Omuzlarımızda taşıdığımız büyük cüreti, ‘günah ve sorumluluğu düşündükçe…’ eyvah diyorum.
“Kibir Harikası!” başlıklı şiirimizde şöyle sesleniriz;
“Yüksek binalar kibir harikası
Yurdumu kibir sardı bilir misin?
Anadolu bir gönül haritası
Kibir, gönlü sormadı bilir misin?
Kibir bir kurt gibi dadandı köke
Kemirdi aşkı, sevdayı âdemi!
Ağlarım şimdi gözyaşı döke döke!”
“Kibir Yangını…”dörtlüğümüzde ise şöyle diyoruz;
“Binalar yükselir, kibir yangını!
Alev almış şehrin dört bir yanını
Ruhumun feryadı, mustarip insan;
Arar bu dünyada gönül dengini…”
Kibir ile gönlü bir araya getiremezsiniz…
Getirmek istediğiniz zaman, ‘tevazuu katledersiniz…’
Bu benim kanaatimdir;
Bir ülkede, “eksilerin çarpanı, artıların çarpanından büyük olursa felaketlerde büyük olur!”
Kahramanmaraş Merkezli, ‘asrın felaketi’ veya ‘büyük yıkımı’ olarak nitelendirilen,
Depremin daha henüz birinci yılındayız…
Herşey saniyelerle; “4.17’de…” olmuştu!
“Bilmem ki, kaç saniye vurgun yedi
Koca şehirler depremle yerle bir
Nice canlar, âlemden sürgün yedi
Korkunç uğultu, çığlıklar yerle bir
Gökyüzü kıpkızıl toprağa düştü
Hayaller, umutlar hepsi yerle bir
Canlara, ölüm kasırgası düştü!”
Derinden bir, “AH!” çekiyorum.
İnşallah, “50 bin insanımız şehadete erdiler…”
Başımız Sağ olsun… Amin