ÖNCELİKLE SEVMEYİ ÖĞRENMEK!
Her şey bir yana, dostluklar daim olmalı…
İnsanımız arasına, ‘fitne, fesat, haset duvarları…’ örülmemeli
Seçimler var, ‘gelir-geçer’
Makamlar, mevkiler, şanlar, şöhretler…
İnancımız, “Dünya bir oyun ve eğlenceden ibaret!” der.
Geçici olana, fani olana aldanmayalım…
İnancımız, “üç günden fazla küs olmayı yasaklıyor!”
O sebepledir ki, dünyanın her türlü haline, ‘garip’ derim!
Garip dünyaya aldananları da, ‘garipserim’
Yunus’un diliyle, Mevlana’nın engin hoşgörüsüyle;
Bir ömre yetecek, “sevgi dersi…” almalıyız!
“Muhabbetten Muhammed oldu hâsıl…” diyen yürekler
“Yaratılanı hoş gör Yaradan’dan ötürü…”
Veliler ordusuyla ‘sevgi ırmağında…’ yol sürmek!
İnsan olmak için, sevmek, “en kutsi bir delil…”
Lokman Hekim’in evladına duası gibi,
Asrımızda her anne ve baba’nın evladına;
“Vatan Oğul, Bayrak Oğul, Devlet Oğul…”
“Kitap Oğul, Ezan Oğul, Millet Oğul…”
Bir sevda yumağına dönüşecek;
“Cihangir bir nesli Oğul…” diyebilmeli!
İnsana, eşyaya, varlığa; ‘sevgiyle bakmak…’
Hayatınıza çok güçlü bir ışık, sinerji, enerji verecektir!
Gözlerde ışıl ışıl parlayan o sevgi titreşimi;
Kâh merhamete,
Kâh şefkate,
Kâh hayra ve hasenata,
Kâh yardımlaşmaya,
Birliğe ve beraberliğe dönüşecektir.
Yaradılışın esrarında da, “sevgi…” var!
Toprağa, ‘gönül gözüyle…’ bakarız!
O gözle, âleme nazar ederiz!
Ecdat, “yağmura...” rahmet der!
El açar, “rahmet esintisi…” ister.
Ilık ılık esen rüzgârla hoşnut olur.
Evet! “sevgi bağları…”
Hayatın, en sağlam, en güvenilir bağı!
Asrımız insanı,
O iman, ihlâs, hikmet dolu bağa/ bağlara muhtaç!
Hal’i ve ati ’yi elbette ki, “sevgiyle inşa…” edeceğiz.
Bir söz vardır,
“Sevgi, paylaşıldıkça çoğalır…”
“Acılar, paylaşıldıkça azalır…”
“Paylaşmak…” bu milletin vazgeçilmez ahlaki vasfıdır.
Ne diyoruz, “bir elin nesi, iki elin sesi var…”
Milyonların, “bir akıl…” ve “bir yürek…” olması ne demektir.
Anadolu’yu bu millet asla ve kat’a, “kılıçla…” fethetmedi!
Önce, “insan…” yani “gönüller…” fethedildi!
Burada, fütüvvet dilini…” iyi okumalıyız.
O dili, o şuuru; “21. asra taşımalıyız”
Yaşadığımız şehirde, en fazla nelerden şikâyet ederiz?
Veya günümüzde yazılan “hikâyelerin kurgusu…” neler üzerinedir?
“Sevgisizlik…” ve ondan kaynaklanan; “haset, öfke. Kin, nefret vs.”
Hadis, "Canım kudret elinde olan Allah'a yemin ederim ki,
Sizler iman etmedikçe cennete giremezsiniz.
Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olmazsınız.
Yaptığınız takdirde birbirinizi seveceğiniz bir şey söyleyeyim mi?
Aranızda selamı yayınız!"
Muhammed’i bir sevgi/ veya muhabbet kâinatı kuşatıcıdır. Öyle ki,
“Muhammed’i bütün insanlara, kuşlara, hayvanlara arz edin.
O’na Âdem’in ahlakından, Şit’in marifetinden, Nuh’un şecaatinden;
İbrahim’in dostluğundan, Salih’in belagatinden, Lût’un hikmetinden;
Musa’nın şiddetinden, Yuşa’nın cihadından, Dâvud’un musikisinden;
Danyal’ın muhabbetinden, İlyas’ın vakarından, Yahya’nın iffetinden;
İsa’nın zühdünden verin ve O’nu bütün Peygamberlerin ahlakı denizine daldırın”
Hz. Âdem’le başlayan, “Tevhid mücadelesinin…” bir büyük özlem ateşiyle tutuştuğunu;
Ve bir büyük, “ilahi vecd risalesine…” dönüşerek, “sırra kadem bastığını…” göreceğiz!
Ayet, (Ey Resulüm!) Biz seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik” (Enbiya, 107)
Asrımız insanı, “ene…” yani “ben…” diyerek;
“bencilleşiyor…” ve daha kötüsü, “yalnızlaşıyor…”
Bütün, süfli kavgalar buradan kaynaklanıyor;
İnsana yönelemeyen, insanı, merkezine alamayan,
İnsani değerlerle, ittifak edemeyen,
“Zihniyetler…” er veya geç yıkılmaya mahkûmdur!
İnancımız ısrarla bizlere, “bir olunuz…” diyor!
İnancımız bizlere, “bölünmeyiniz ve parçalanmayınız…” diyor!
Ve bizlerden istenen nedir?
“Sevgiye…” yani, “asli değerlere…” yönelmek!
Bu milleti, ‘kendi asli değerleriyle…’ tekrar inşa etmek!
“Sevgi iklimini…” tıpkı, “bahar mevsimine…” benzetirim!
Onda, büyük bir aşk ve heyecanla, ‘dirilişi…’ yaşarım!
Geliniz, o dirilişi birlikte ‘tefekkür…’ edelim!
Geleceğe, birlikte ‘emin ve güvenilir adımlarla…’ yürüyelim.